Çocuklarımıza Gürcüce öğretince, diğer dilleri öğrenmekte zorlanırlar mı?

Dil öğrenimi çok çeşitli alanlarda  oluşmaktadır: Fonoloji, anlambilimi, söz dizimi ve pragmatik  alanlarını gösterebiliriz. Normal gelişimi olan çocukların ilk dil kazanımları ailede başlar . Çocuğun dil öğrenimi aşamasında zorlanması gerekmektedir. Çocukla ''anlamıyor'' ön yargısıyla çocuk diliyle konuşulursa dil gelişimini köreltmiş oluruz. Tamamen tersine, çocukla ana rahmine düştükten sonra devamlı konuşulması gerekmektedir. Hatta çocuğa müzik dinletmeli; özellikle keman.

Bir çok anne ve baba eğer anadilini çocuklarına öğretirlerse, diğer dilleri öğrenemeyerek yaşadıkları ülkelerde okulda başarısız olacakları korkusu olduğundan, anadillerini öğretmek ve konuşmak istemezler.

Aynı korkuyu Avrupa'da ve diasporada yaşayan her milletten anne babalar da yaşamaktadırlar. En çok korkanlar ise her nedense genelde Gürcü anne ve babalardır. Sonuçta da Gürcü anne ve babaların hemen hemen hepsi bu endişe ve korkuyla çocuklarına anadillerini öğretmemektedirler.

Acaba iki üç dilli yetiştirmek doğru mu yoksa yanlış mı?

Bilimsel olarak bir çok araştırmalar yapılmış ve tamamen yanlış bir inanç ve anlayış olduğunu kanıtlanmıştır.

Bilim adamları, her çocuğun iki üç dili birden öğrenebilecek yeteneğine sahiptir demektedirler.

Hatta çok dilli yetişen çocukların, genelde tek dilli çocuklardan daha akıllı ve zeki olduklarını da kanıtlamışlardır.

Ancak dikkat edilmesi gereken kurallar da vardır; iki dil bir birine
akraba olmamalıdır. Örneğin İngilizce ve Almanca  akraba dildir. Bu nedenle zararlı olabilir. Türkçe ve Gürcüce akraba değildir. Dolayısıyla öğrenilmesinde bir sakınca olmadığı gibi bilhassa çok iyidir.

İki dili öğretirken dikkat edilmesi gereken  önemli kurallar da vardır;
    1. Her iki dilin iyi bilinmesi.
    2. Çocukla dilleri karıştırmadan, temiz dille konuşmak gerekir. Yarı Türkçe yarı GÜRCÜCE değil, karıştırmadan bir dille konuşulmalı sonra diğerine geçmeli.
    3. Konuşurken ''çocuk anlamaz'' yanılgısıyla çocuk dili değil yetişkin dili kullanılmalıdır.
    4. Yapılan hatalar düzeltilmeli.
    5. Dili öğretmek yetmemektedir. Öğrenilen dilin kullanılması, yani konuşulması da gerekir.

Avrupa'da bir çok genç, ebeveynleri ile Gürcüce öğretmedikleri için tartıştıklarını, hatta kavga edenlerin bile olduğunu duyuyoruz. ''Ben kimim, neyim'' sorusuna cevap arayan gençler, anadilini öğretmeyen anne ve babalarıyla tartışmalara gitmektedir. Aileler geçmişte yapılan yanlışlığın cezasını çekmektedirler.
 
Dil ile etnik kimliğin bir biriyle doğru orantılı olduğunun bilincine küçük çocuklar yetişkinlerden daha iyi kavramışlardır. Örnek olarak şu olayı anlatmak istiyorum.

Yetmişli yılların ortalarında oğlunun Gürcü olduğundan gururlanan dört-beş yaşlarındaki çocuğa sordum:
    - Gürcü müsün, Türk mü?
    - Türk'üm.

Böyle bir cevabı beklemeyen babası hemen müdahale eder ve etkilemek ister:
    - Oğlum sen Gürcü değil misin?
    - Hayır, Türk'üm. Çünkü ben Gürcüce bilmiyorum ki!

Dört yaşındaki çocuğun anlayışına, kaçımız ulaşabildik acaba?

Değerli gurci kardeşim, görüşlerin ilginç, ancak bazı genellemeleri ve yaklaşımları kişisel olarak doğru bulmadığımı belirtmeliyim. Sırayla gidelim.

 "Gürcüce öğretince diğer dilleri öğrenmede zorlanırlar mı" İmkansız olmasa bile elbetteki iki dili birden, aynı kalitede kavramak zordur. Bu sadece gürcüceye ilişkin bir durum da değildir. Ülkemizde İstanbul Türkçesi ön plandadır ve örnektir, ya da okullarda öğretilen Türkçe esastır. Biliyoruz ki Anadolunun çeşitli yerlerinde konuşulan Türkçe ile bu Türkçe arasında önemli bazı vurgu, hatta ifade farklılıkları vardır. Dolayısıyla Anadoludaki bu Türkçeyle büyüyen bir çocuğun dahi İstanbul Türkçesine alışması ya da okulda resmi olarak öğretilen Türkçeye uyum sağlaması belli bir süreci gerektirir. Eğer bu çocuk etnik dilleri konuşuyorsa uyum sürecinin önemi daha iyi anlaşılır. Ancak doğu ve güneydoğu anadolunun aksine karadeniz bölgesinde bu uyumunun çok daha kolay ve hızlı olduğu açıktır. Elbette bunda eğitim düzeyi ve diğer bazı sebepler rol oynamaktadır. Bütün bunlar etnik diller öğrenilmesin anlamında değildir.

Ailelerin Gürcüce öğretmesinden, buna ilişkin kurallardan söz ediyorsunuz. Hiçbir ailede bir eğitim anlayışıyla böyle birşeyin yapıldığını sanmıyorum. Aile içerisinde veya çevrede Gürcüce konuşuluyorsa çocuk da bunu iletişim kurmanın doğal bir yolu olarak öğrenmektedir. Ancak dediğiniz de doğrudur. Nadir de olsa bazı ailelerde, bazı endişelerle ya da etnik kimliğe önem vermediğinden (kendileri de zaten konuşmadıklarından) çocukların gürcüce konuşması söz konusu olmamaktadır. Ancak bunu genellemek doğru değildir. Dolayısıyla en çok gürcü anne babalar endişe ediyor, korkuyor "genellemesi" çok da haklı değildir.

Ayrıca Avrupa, diaspora? karşılaştırmasının ülkemiz açısından bir değeri yoktur. Ülkemizden Avrupaya giden gürcü kökenli bir nüfus bulunmamaktadır, ülkemiz de bir diaspora değildir. Dolayısıyla Avrupa ile ordaki ailelerle ilgili örnekleriniz ancak Gürcistan için bir anlam taşıyabilir.    

Dil ile etnik kimlik orantısı kısmen doğru olsa da verdiğiniz örnek, özellikle sorulan soru yönüyle yanlıştır. Yetmişli yılların ortalarını bilmiyorum, o kadar yaşlı değilim (Sol üstteki bilgilerinizde yaşınız 26 olarak gözüküyor, herhalde 80 li yılların ortaları demek istediniz) ama bugün de olsa o yaşlardaki veya yaş önemli değil belli kaygıları olmayan bir kişiye sorduğunuzda verilecek cevap, gürcüce konuşsa da aynı cevaptır. Ancak etnik yöne inildiğinde verilecek cevap değişir.  Örneğinizde de ikinci soru bu niteliktedir. Etnik bakımından elbette dil öne çıkacaktır. Bu yönüyle çocuğun davranışı bence de örnektir.

Ayrıca gürcü olduğunu söylediğiniz bir babanın, kendi oğlunun gürcü olmasından gururlanması da gariptir...